Γιάννης Μανιάτης και Πτολεμαΐδα V: όταν ο «δολοφόνος» επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος

Γιάννης Μανιάτης και Πτολεμαίδα 5. Συνέντευξη σε Χρόνο Κοζανης και Σωκράτη Μουτίδη

Παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τη συνέντευξη του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού Ενέργειας και Περιβάλλοντος, κ. Γιάννη Μανιάτη, στην εφημερίδα Ο Χρόνος Κοζάνης[1] και στον δημοσιογράφο κ. Σωκράτη Μουτίδη.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απαντήσεις του κ. Μανιάτη σχετικά με την Πτολεμαΐδα V. Προκειμένου να τεκμηριώσει τη στήριξή του στο έργο, υποστήριξε ότι «αν η Πτολεμαΐδα V δούλευε την εποχή της κρίσης, θα είχε αποσβεστεί πλήρως η επένδυση του 1,5 δισ. ευρώ». Παρόμοιο επιχείρημα έχει διατυπώσει και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ κ. Κουκουλόπουλος, επικαλούμενος μελέτη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Θα περίμενε, όμως, κανείς από αμφότερους να παρουσιάσουν τα στοιχεία που τεκμηριώνουν αυτόν τον ισχυρισμό, ώστε να μπορεί να αξιολογηθεί αντικειμενικά. Εμμέσως βέβαια και οι δυο επιβεβαιώνουν ότι η Πτολεμαΐδα V μπορεί να είναι αποδοτική μόνο σε περιόδους οξείας ενεργειακής κρίσης.

Επιπλέον, ο κ. Μανιάτης ανέφερε, μεταξύ άλλων χωρών που συνεχίζουν να χρησιμοποιούν λιγνίτη, και την Πορτογαλία, η οποία όμως έχει σταματήσει πλήρως τη χρήση λιγνίτη από το 2022. Η σύγκριση της ελληνικής περίπτωσης με χώρες όπως η Γερμανία ή η Πολωνία είναι επίσης αδόκιμη, καθώς πρόκειται για εντελώς διαφορετικά πλαίσια, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, ιστορικό υπόβαθρο και ποιότητα λιγνίτη.

Ο κ. Μανιάτης –όπως και οι κυβερνήσεις που συνέβαλαν στην υλοποίηση του λεγόμενου «διακομματικού λάθους»– οφείλουν, αντί να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα με υπερφίαλα επιχειρήματα, να κάνουν την αυτοκριτική τους. Η επιλογή της Πτολεμαΐδας V κόστισε πολύτιμο χρόνο στη Δυτική Μακεδονία και δεσμεύσε σημαντικούς πόρους σε μια αποτυχημένη από την πρώτη στιγμή επένδυση, αντί να τους κατευθύνουν έγκαιρα στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της περιοχής.

Τέλος, όσον αφορά τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στις ελληνικές θάλασσες, παρότι έχει ασκηθεί η γενικότερη κριτική[2] –και ο ίδιος υπήρξε ο εμπνευστής της σχετικής πολιτικής– θα ανέμενε κανείς μια πιο συγκεκριμένη απάντηση για τα αναμενόμενα δημόσια έσοδα. Η αναφορά στο «50% για το κράτος και 50% για τον ιδιώτη» είναι ασαφής, αόριστη και μάλλον εκτός πραγματικότητας, καθώς δεν προκύπτει από τις υφιστάμενες συμβάσεις, εφόσον φυσικά γίνει ποτέ εφικτή η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων.

Η συνθήκη που βιώνει η Δυτική Μακεδονία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με πολιτικά μισόλογα, ιδίως όταν προέρχονται από πολιτικούς και κόμματα που φιλοδοξούν να διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο την επόμενη μέρα. Η περιοχή χρειάζεται ένα σοβαρό σχέδιο, επαρκείς πόρους και χρόνο. Δυστυχώς όμως, ο χρόνος στενεύει, οι πόροι χάνονται και το σχέδιο δεν φαίνεται να λειτουργεί. Και δεδομένου ότι στον νέο προϋπολογισμό της Ε.Ε. 2028–2034 δεν φαίνεται να υπάρχει χώρος για τη Δίκαιη Μετάβαση, είναι αναγκαίο όλοι να κινητοποιηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση άμεσα.

[1] https://xronos-kozanis.gr/o-giannis-maniatis-gia-ptolemaida-5-energeia-kai-tis-politikes-efthynes-tis-metavasis/

[2] 14-11-2025 Λ. Ιωαννίδης: Εξορύξεις υδρογονανθράκων: ο νέος Μεγαλοϊδεατισμός;